جهان ای برادر نماند به کس
دل اندر جهان آفرین بند و بس
مکن تکیه بر ملک دنیا و پشت
که بسیار کس چون تو پرورد و کشت
چو آهنگ رفتن کند جان پاک
چه بر تخت مردن چه بر روی خاک
______________________________________
ما ز یاران چشم یاری داشتم *** خود غلط بود آن چه ما پنداشتیم
تا درخت دوستی بر کی دهد *** حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم
گفت و گو آیین درویشی نبود *** ور نه با تو ماجراها داشتیم
شیوه چشمت فریب جنگ داشتما *** غلط کردیم و صلح انگاشتیم
گلبن حسنت نه خود شد دلفروز *** ما دم همت بر او بگماشتیم
نکته‌ها رفت و شکایت کس نکرد *** جانب حرمت فرونگذاشتیم
گفت خود دادی به ما دل حافظا *** ما محصل بر کسی نگماشتیم
_______________________________